چشمان دلم دريايى شد!

به جاى جاى اتاقم مى نگرم

حس غريبى دارم

چند روزيست از زمينيان جدا و انگار در زمين آسمانيان پا نهاده ام!

گويى غربت با آشنايان بودن را بيش از پيش تجربه مى کنم!

لبخند هاى به گريه نشسته ام گوياى اين است.

شايد که اين بار نوبت من باشد شايد.......

در آغوش كوچه ها

رها

فارغ از فكر ديروز و فردا و امروز

مي روم

باران مي بارد

چه بي قرار !

گويي خبر دارد از پوسيدگي زمين

يا كه شنيده است

جايي ، خوني ريخته شد!

و مي رود كه بشويد خط خون

از آن خيابان

اما باران ! كه اينسان بي قرار مي باري !

ياد ياران

هرگز نمي رود

ياد آن كبوتر ها

كه عاشقانه در خاك وطن

آرميده اند

آنان كه در لحظه ي آخر

به چشم خويش ، نه !

به خون خويش

سيماي بلند آزادي را ديده اند

آنان كه خوابيده اند ، اما بيدار

و مرا مي پايند

و تو را مي پايند

و مارا مي پايند

كه در اين كوچه ي دلگير و عبوس

همچنان ساكت و آرام

در پي رهگذر گام زمان

بي هدف ، بي سرانجام

مي رويم ، همچنان مي رويم

مي رويم ، شايد فردا

آسمان رنگ دگري باشد !

لبخند شما به ما اکيدا ممنوع!!

يا زمزمه ی وفا اکيدا ممنوع!!

از جانب ديگران خس و خار آزاد!

يک شاخه گل از شما اکيدا ممنوع!!

سهم همه کس هزار حنجر فریاد

از حنجر ما صدا اکیدا ممنوع!!

از هر طرفی که می روی می بینی؛

یک تابلوی - کجا؟ اکیدا ممنوع!!-

می ترسم از آنکه پیش روی نفس

ما بنویسند: هوا اکیدا ممنوع!!
 

مي خواهم انساني رها باشم مگر جرم است

بايد از اين مردم جدا باشم مگر جرم است ‌

بايد ببينم بشنوم بايد بدانم ، پس

بايد غم بي انتها باشم مگر جرم است

آري غريبم زين سبب سرحال و خرسندم

اينكه نخواهم آشنا باشم مگر جرم است

من شيوه ي رنگ و ريا را هم نمي دانم

حالا اگر بي ادعا باشم مگر جرم است

وقتي شما دروازه ي لطف خداونديد

مي خواهم اصلاً بي خدا باشم مگر جرم است

نه ... بي خدايي را نمي خواهم ولي بايد...

هم با خدا هم بي شما باشم مگر جرم است

ديگر از اين پس من به مسجد هم نمي آيم

مي خواهم اهل مي سراباشم مگر جرم است

چونكه زبانم جمله هايي از حقيقت گفت

بايد گرفتار بلا باشم مگر جرم است

به حبابی می نگرم

که جهان است نامش

و در آن درگیرند ، همه اقوامش!

آن حباب خالی،

جلوه اش پوشالیست!

دایرهِ بیهوده ،

در گردشی بی پایان.

بازیگرش انسان است

مرز خودکامه گی اش ناپیدا

دروغ پردازی مغموم ،

گاه اسیر باورهای دیرینه!

گاه سرگرم نو آوری هایش!

با پرگار نادانی

رسم می کند عادتها را

در همه نقش هایش

بازیگریست ماهر

ناشی ترین بازیش

در نقش انسانست

این بی چنگ بی دندان

گرگیست خون آشام

که بر تخت خدائی هم

چنگ می زند آسان...

آدم ها مي ­آيند

زندگي مي­ کنند

مي­ ميرند

و مي­ روند

اما ...

فاجعه­ ي زندگي تو

آن هنگام آغاز مي­ شود

که آدمي مي­ ميرد

اما

نمي رود !

مي­ ماند ...

و نبودنش در بودن تو

چنان ته­ نشين مي شود

که تو مي­ ميري در حالي که زنده­ اي

و او زنده مي­ شود در حالي که مرده است ...!

براي تمام شهدان راه آزادي ايران......

اينجا ايران است. حکومتش ،حکومت امام زمان است.

بر مبناي قرآن است. رهبرش ،رهبر مستضعفين جهان است.

قوت غالب مردم نان است. بهاي نان،به قيمت جان است.

ثروتش براي فلسطينيان است.دانشگاهش ،ستاره باران است.

جاي روشنفکرانش ، زندان است. هر که فرياد بزند ،از کافران است.

سکوت نشانه مسلمان است. شرکت در راهپيمايي بزرگترين نشانه ايمان

است.انچه روز به روز ارزان ميشود جان انسان است.....

ای خدای بزرگ!

به من کمک کن تا وقتی می خواهم درباره راه رفتن کسی قضاوت

کنم، کمی با کفش های او راه بروم....

آدمها زود بزرگ میشوند..

.زودتر از آنچه می اندیشند...

یازده، دوازده سالگی را یادم هست که فکر میکردم باید زندگی چیزی

بیشتر از مدرسه رفتن و درس خواندن و به خانه برگشتن خوابیدن و ...

باشد...

اولین باری بود که دلم میخواست پا ، فراتر بگذارم...

حقیقتا همین حالاهم  فکر میکنم چیزی فراتر خواهد بود...

همیشه چیزی هست برای یافتن برای کشف کردن...

 چیزی شبیه آفتاب که برگهای مرا به خودش جذب کند بی آنکه بخواهم...

و حالا من مانده ام!

و عمر! عمر رفته ای که میتوانم بشمارمش و عمر مانده ای که نمیتوانم

حتی بگویم در حدود چند سال یا چند ماه یا چند روز و یا چند ساعت است!...

آمده ام!...شبی به تصادف و یا نه...شبی...زاده شده ام از عشق...

از عشق...آنچه هنوز نمیشناسمش...مثل خیلی از بینهایت های همیشه

جاوید ، مثل خودم، مثل تو ، مثل انسان ، مثل حسی که جهان از آن است

، مثل مرگ، مثل زنده گی...

بغض توی گلویم درد میکند...دردی که انگار مدتهاست میهمان حنجره ی من شده است...

زندگی...

آهای زندگی!

کوه بی قله!

من آن انسانم ،

که قله های نداشته ی تو را

فتح خواهم کرد!

با اراده ای که همیشه داشته ام!

به دنیا می آییم...زاده ی عشق ، زاده ی حادثه ، زاده ی خیانت ، زاده ی جرم ، زاده ی کینه ، زاده ی خشم ، زاده ی شهوت ، زاده ی حس زندگی ، زاده ی...

چند نفر به دنیا نیامدند؟...

و من!

کسی مثل من! کسی درست شبیه من! با نشانی های ساده ی من! با افکار

درهم و گاهی گیج من! کسی شبیه من! با خاطرات من ! با حوادث من !

کسی درست با افکار و عقاید و ندانسته های من

روزی پا بر این جهان گذاشته است و سالهایی از عمرش را در گیر و

دار باور این واقعیت بوده است که روزی آمده است و روزی خواهد

رفت!...

اما او.. (خداوند).اما او می اندیشد...تمام انسانها یکی هستند...از آن گدای

کارتن خواب که شبها خیال زنی را با خود به این سو و آن سو میبرد و

روزها در تاریکخانه ای زمینی را جارو میزند تا اندکی پول یا غذا به او

دهند گرفته تا ادیسون و والت دیسزنی و مایکل جکسونو رضا کیانیان و

نفیسه جعفرنژاد و.........!...

در حقیقت ما همه انسانیم!...و هیچ کداممان نمیمیریم...چرا که روح ما در

امتداد روح هم جریان دارد!...

من فقط من نیستم! هزاران من در من است...میتوانم هزاران باشم اما من منم!...

میتوانی تصور کنی؟..

.چشمهایت را لحظه ای ببند...

تو یکی از بی شمار موجوداتی هستی که این چنینی ، درست شبیه چیزی که به آن میگویند : انسان!

دست تو نبوده است که خانواده ات ، شهرت ، کشورت ، زبانت ، قاره ات را پیدا کنی! انتخاب کنی!...
نه

 تو آمدی...بی آنکه بخواهی یا بی آنکه نخواهی!...تو آمدی و بعید نیست

خودت هم روزی نه چندان دور باعث آمدن کس دیگری به این دنیا باشی

و او هم باعث به وجود آمدن انسانی دیگر و این چرخه ادامه میابد...

هرکسی میرود...گلی روزی زمین پژمرده میشود ، برگی از درختی می افتد و یک جای دنیا ابری دلش میگیرد و میگرید!...

ما مسافریم...

مسافرانی

که از سفر

سهمشان تنها

جنگل و دریا و بیابان است

سهمشان دانستن نیست

سهمشان آگاهی

سهمشان فهمیدن مبدا و مقصد سفر نیست...

می آییم و میرویم...

و سهممان همیشه زنده بودن نیست...

می آییم

و هرگز

و هرگز
نمی اندیشم،

که پس از رفتنمان ادامه پیدا نکنیم...

ما مسافریم...

مسافران بی مقصد بی مبدا

مسافران نزدیک به هم

و دور از هم...

مسافرانی که روحشان

تکه تکه است و

در هم گره خورده ست

مسافرانی که هر کدامشان گوشه ای از زندگی هم را

در درون خودشان حمل میکنند...

ما مسافران شبیه به همیم...

که جایمان را به هم میدهیم!...

من میروم

تو بیایی!
و کسی نمیداند...

چه کسی رفته است

که من آمده ام!...

ما مسافرانیم

که نمیدانیم راه را گم کرده ایم

یا راهی نبوده است

نمیدانیم راهی که در ان قدم بر میداریم

شاه راهه است ؟

بیراهه است؟

نا راه است؟

اصلا راه هست؟...

به نظر می آید،

ما مسافرانیم

که سوغاتی هامان

از دیاری که نمیدانیم کجاست

بیشتر از حجم چمدان های قهوه ای رنگ راه راهمان است...

حدس میزنیم...

ایمان می آوریم...

رد میکنیم...

رشد میکنیم...

پله پله بزرگ میشویم...

اما نمیدانیم...

و شاید دانسته هامان،خطا باشد!

سیبی از درختی افتاد،چند برگ پاییزی زرد و سبز و سرخ زیر پای گرد

و قرمز و قشنگ سیب لغزیدند ، یکیشان ترک برداشت، یکی شان

قلقلکش شد ، خندید...یکی دیگر دلش درد گرفت! آن یکی فهمید سیب چه سنگین است!
و سیب ، گونه هایش از خجالت ، از شرم ، سرخ میشد...و دستی...سیب را از روی زمین برداشت، برد!...
و درخت دیگر همیشه یک سیب کم داشت!...

دلتنگی هایم چندین برابر شده است.

یادت هست؟

حتی آن روزها که تمام ثانیه هایش را

با تو بودن خرج می کردم

آرام و بی صدا می گفتمت:

دلتنگم.

و این دلتنگی لعنتی هیچگاه رهایم نکرد

تا لحظه ی مرگ.

دوستت دارم شیرین ترین کلمه ای ست که

در این مکان عجیب و غریب برایت می نویسم.

وقتی تازه زیر خاکی شدم

قدیمی تر ها تشر می زدند

که چرا هنوز هم به آن بالا فکر می کنی؟

در این جا

اندیشیدن به آن بالاها چندان خوشایند نیست.

هنوز موریانه ها به چشمانم نرسیده اند.

می دانی؟

من نگران قلبم هستم

اگر آن را هم بخورند

دیگر با کجای وجودم باید دوستت داشته باشم؟

اینقدر از من نترس

شب سوم بعد از مرگم

آمدم به خوابت که همین را بگویم،

اما از ترس جیغ زدی و از خواب پریدی.

نفهمیدم چرا تا این حد وحشت کردی !

اما ببین...

به خدا من همان عاشق سابقم

فقط...

فقط کمی مرده ام همین....

 !

چه خوب است

اگر ندانی

پشت این لبخند

چه چهره ای ایستاده است

اگر ندانی

درختهای دو سوی خیابان

هیچگاه به هم نمی رسند....

خوب است که نبینی دروغ ها را

خوب است که حقیقت ها را نشنوی

خوب است گاهی دشمنانت را هم دوست ببینی

گاهی نابینایی همان خوشبختیست

گاهی ......

 باید از شیر مادر جدا شوی

 باید شبی درحسرت پستانک

 اشک بریزی


لباسهایت را که خیس کرده ای

پنهانی خشک کنی

مشقهایت را همیشه روی خط

که خط بخورند

و بعد جشن تکلیف

که تکلیف

پشت تکلیف...

باید عادت کنی به اندازه دهانت لقمه برداری


و با قلبت که روز به روز هوایی می شود

کنار بیایی......

باید یاد بگیری

که دنیا با تمام بزرگیهایش

چشمهایت را سیر نخواهد کرد

و قلبت را

که بماند.....:-S

میتوان خندان بود

میتوان سخت گریست

میتوان بر شن این ساحل سودائی دل

نقشی از یک دل وارفته به امواجی شد

وفرورفت به آب!

میتوان شاعر شد

واژه ها را، بوسید

میتوان یک قلم گویا شد...

نقش بر سینه ی هر دفتر بود.

میتوان کاغذ شد ...

درچروکی به کف دست پریشانی دل

میتوان یک پر بود...

به سبکبالی او در تن باد.

میتوان(بود وُ به ؛ بودن ؛ ها بود! *)...

ریشه در بطن زمین !


میتوان نیست شد و رفت وگریخت...

میتوان گوشه ی تنهائی دل را

پر کرد

میتوان...لیک ولی

بی دل وبی تو وبی نقش امید

زندگی تلخ وتهی ست

این آن زندگی نبود که  من میخواستم

 
 
همه به معمایی
 

 

برای هم

 
 

بدل شده اند
 

 

هیچ کس به هیچ کس
 

 
سلامی از ته دل نمی کند


 
حتی در آشنایانت نظر می بندی

 
 

دریغ از فصل آشنایی!
 

 

به زور



  و از روی اکراهی مسخره و کسالت بار
 
 

باید آنها را برای خودمان نگه داریم

 
برای روز گرفتاری
 
 

آیا این روز

 
 
 
همان
 
 
روز تشییع پیکر ما 
 
 

نیست؟!

انكار آن نيز همانند پذيرشش سخت است....

 فرق من و تو




تو مرگ بر موسوی میگویی در حالیکه دوربین ها رو به تو است برای


پخش مستقیم از کانال سراسری. من مرگ بر


دیکتاتور میگویم در حالیکه باتوم ها رو به من است. تو را با اتوبوس


می آورند و برای من خیابان ها را میبندند.

تو

را مردم مینامند و من را فتنه گر. تو امنیت شغلیت تامین شده و من


نگران امنیت جانیم هستم. در میان شما پرچم


و پوستر پخش میشود و در میان ما اشک آور و گاز فلفل.

 
...این است فرق من و تو...

اين تابوت جای امنی نیست

همیشه تمام سفرها به خیر ختم نمیشود

به داروخانه بر میگردم

تا باز هم با چند بسته دیازپام

انتقام خودم را بگیرم

- و تو تفسیر گلبولهای منی

که به این وبلاگ سر میزنی

ولی جرات نظر نداری

قرمزها میروند و نمی آیند

سفیدها می آیند و نمی روند

مثل ما که آمدن و رفتنمان شبیه رفتن بود

- تو این خودکار را بردار

و پاهای مرا دستبند بزن

و وارونه به سقف آویزان کن

تا برعکس ببینم خوابهای کودکیم را

رفتن ها را و آمدن ها را

یا نه دریچه را باز کن

تا وقتی اتوبوسها خلاف هم حرکت میکنند

از جلوی چشمهایت رد شوم

رد شوم

این امتحان همیشه یک برنده داشته است

و حالا باز هم سرخط بنویس

این تابوت جای امنی نیست....

امروزبعد از مدت ها دوستانم رو ديدم....

دوستاني كه هر وقت هر كدامشان را مي بينم يا به خاطر مي آورم

نميدانم چرا بغض گلويم را مي فشارد...

بهار بود....

انگار همين ديروز بود....

چه خوشحال بوديم همه ....

چقدر لذت داشت خستگي هايش...

چقدر زيبا بود حسي كه همه داشتيم....

 چقدر دوستشان داشتم....

چقدر عاشق دوستانم ،

عاشق آن روز ها هستم....

روزهايي كه امروز هركدام را به خاطر مي آورم تنها دوست دارم فرياد بزنم....

فريادي بس  عظيم... كه گوش جهان و جهانيان را كر كند...

حال  اما بهار رفته است....

درختان خشكيده اند....

تا بي نهايت ببيني گل زيبايي نمي بيني....

طوفاني زشت در جولان است

طوفاني كه تمام بدنم را به لرزه در مي آورد

چگونه ميتوانم در باورم بگنجايم؟؟؟

ما آمديم تلاش كرديم شعر خوانديم

بوديم، مانديم...

ما ميخواستيم بهار را ماندني كنيم....

اما حال ، تنها چيزي كه مانده شاخه هاي خشك تن خودمان است...

عيبي ندارد...

اين نيز بگزرد...

شايد صبر،

اندكي صبر

فصل بهار را باز آورد

اندكي صبر.....

بگو مردم فردا چترهايشان را به همراه بياورند..... من ميخواهم ببارم....

آه به این دنیا آمدم بی اختیار

در میان زندانم زندانی به پهنای جهان

زندانی به پهنای كل تفكرات زندانی

در میان جهلم

در میان ترسم

در میان دروغم

به پهنای كل جهان ظلمانی

چه كنم در میان این خوابان تشنه خواب و اسارت

چه كنم در اینجا كه پنجره و روزنی هم نیست

تا روشن شود ذهن تاریك

پنجره ای نیست تا نسیم آزادی بوزد

دلها چون كوه سنگ شده

دیوها همه را سنگ كرده اند

و همه در خواب و اسارت

تیشه ای برداریم

و این دیوار رو خراب كنیم

كه شاید نسیمی بوزد

صدایی شنیده شود

نوری بر دلها بتاید

و یخ دل را آب كند

آه گرچه بی اختیار به دنیا آمده ام

ولی باید با اختیار زندگی كنم .

ديشب از خدا خواستم

دلم گرفته ...آری ...

دلم گرفته به هزار،

زخم ناباور...

در این جهان،

که کسی... با کسی ،

برابر نیست!

هزار وزنه اگر،

بر زمان بیآویزم

کسی به چشم محبت ،

به دیده برتر نیست!!!

تمامِ بودن ِانسان ،

به خواری ونفرت

که آنچه بجا مانده جز ،

"حقارت نیست" !

سروده ی"منم ها"

تمام وکامل و تام

بجز سرایش "خود بینی

" از حماقت نیست!!!
...
کنون جماعت دنیا،

چه دلخوشی دارد؟!

چودر سروده ی

"تو ومن" ،هیچ

جز ستایش نیست!

خدای را، ستایش ،

نکرده ایم وسپاس...

که از سرای خدائی

"نیاز و خواهش"

نیست!!!
...
منو تمامی دنیا...

اگر بهم ریزیم...

کسی به " خلقت وبودن" ،

نظر نخواهد کرد!

دریغ ودرد ...

که این روزگار امروزی...

حکایت دردی ست

در سرای کهنه وسرد!

دیر بازی است ؛ که در گمشده ای

گم شده ام ...

کوره راهی از شک ؛

و پلی از تردید ...

وحشتی از فردا ؛

و فروخورده بغضی ، نارس ...

در فرازی به بلندای همه ، تنهایی !

من به تنهایی خود ؛

روزگاری است که عادت کردم ...

" و به گم گشتگیم !"

وحشتم از تردید ؛

از شکی است ؛

که به ضرب آهنگی ،

" چینی نازک تنهایی را ؛

می شکند ..."

من اگر می ترسم ؛

نه بدان روست ؛

که تردید مرا لرزانده ...!

... تا به دیروز ؛

نمازم به نیاز تو نبود ...!

" ولی امروز ؛

که در گمشدگی ، گم شده ام ..."

سجده گاهم شده تردید ؛

نمازم به نیاز تو و بند ؛

در چین ترک خورده تنهایی خود ..."

چون که تردید ؛

به ضرب آهنگی ،

" چینی نازک تنهایی را ؛

بشکسته ..."

تنها می مانیم...

و تمام آنهایی که روزی برای با ما بودن قول داده بودند رهایمان میکنند...

یاد آور میشوند با این طوفانی که به راه می اندازند...یاد آور میشوند که دلخوش به تنها نماندن نباش...

زندگی تنهاییست...

امروز...

به یاد دوستهایم افتادم!...

دوستان زيادي كه بودند و ديگر نيستند....

همه ي آنهايي كه ادعاي معرفت داشتند و حال از معرفت آنها چيزي نيست...

اشتباه برداشت نکنید قصدم انتقاد و گلایه نیست..نه...آنها دوستهای خوبی بودند و هستند این اتفاقی ست که می افتد...

جدا شدن...

خیلی وقت است که فکرم را درگیرش نکرده بودم و شاید دلیلی هم نداشت...اما امروز...فکر میکنم...

گرچه خیلی ازاردهنده است اما شاید ما دوستها و دوستی هایمان را با فاصله از دست میدهیم...

تغییر میکنیم و شاید دیگر اشتراکی ، میانمان نباشد برای صحبت...یا میلی برای ارتباط...

آنها چه میدانند از من و زندگی ام در اینجا و من چه از آنها...

ی آنها جالب تر است بودن با دوستهای دیگرشان...دوستهایی که نزدیکند و در یک محیط دوستهایی که اشتراکی بیش از اندک اشتراک گذشته شان با من دارند...

حق با آنهاست!...

چرا باید از دیگران انتظار داشته باشم همیشه با من باشند؟...همیشه به فکرم باشند؟...حالم را بپرسند؟ یا حدالقل جوری رفتار کنند که حدس بزنم از یادشان نرفته ام و هنوز من را دوست خود میدانند حداقل آرام بگیرم و از دلتنگی و دوری ام کم شود...

چرا؟...چرا باید اینقدر متوقع باشم...مگر من چه قدر خوبم...یا اصلا مگر خوبم؟!

نه...من حتما بیشتر از این ارزشش را نداشته ام...

از جایی به جای دیگر رفتن...از این شهر به آن شهر...از این خانه به آن خانه...از این منطقه به آن منطقه...

گم شدیم...

یک شب

عبور خواهم کرد از دل تنگی ثانیه ها

ودر انتهای ضیافت یک شبِ کرم ها

مهمان خواهم شد.

من یک شب

از بند سلول های احساس یک زن

از ندامتگاه خیال انگیز

رها خواهم شد.

من یک شب

خلوت خاک را بهم خواهم زد

در سکوت مهتاب

هم آغوش نیتروژن خواهم شد و

هم صحبت کیسه زباله ای کهن سال

که به دست باد خاک شد.

من یک شب

سیر خواهم شد

از ذوق چشیدن دوباره زندگی

و تا صبح

خواهم مُرد...
 

تاریکی..

تنهایی ...

مرگ....

حواسم را پرتاب کن

پشت خانه یِ کلماتِ روشن !

چند روزی است

حرف رگ هایم را

 فقط تیغ می فهمد !

بنشين که حرف زياد است و وقت نيست
ديگر خيالم از دلت انگار،تخت نیست

تکرار این سکوت تو تعبیر رفتن است
جانانه اعتراف کن که تقصیر بخت نیست

گفتم از ابتدا ماندنمان منطقی نبود
تفسیر این گذشت عاشقانه که سخت نیست؟!

چیزی نگو که فرصت دیرینه دیر شد
اینجا نمان...که آن من دیوانه رفت...نیست

من که گریه نمی کنم

تنها غبار تنهایی است

که چشمهایم را می سوزا ند....


نگاه کن

من می خندم
- اینها که اشک نیست ،

حق با توست

گونه هایم خیس و مرطوبند

آخر همین لحظه

قبل از اینکه بیا یی

در آغوش باران بوده ام

من که گریه نمی کنم

فقط باران

مرا سخت به بر گرفته

و چشمهایم را بوسیده است...

نگاه کن

که گریه نمی کنم ،

- هق هق بی صدایم را می گویی؟

چیزی نیست

نگران نباش

شاید چیزی در درونم

برای همیشه شکسته باشد ...

نگاهم کن

هر چند که به پهنای صورتم

اشک می ریزم

ولی لبهایم می خندند

ببین که شادم !
من که گریه نمی کنم...