دچار شده ام
دچار ِ فراموشی
فراموشی ِ خودم
فراموشی ِ تو
فراموشی ِ امروز ...
اصلن چه فرقی می کند
حتی دیروزهای خاطره را
انداختم شان دور
این دور ِ فلکی نیست
که تکراری ست در ذهن
که بازی واژه گان است در سیاهه ی ِ دفتر
گنگ جایی در کودکی های ِ دیروز ...
حالا...
به خودم افتخار کنم یا نه؟
تو بگو...
که دست به کار بزرگی زده ام؟
که دچار شده ام
که فراموش کرده ام
که فراموش شده ام
دچار یعنی همین ...
این بی ذهنی ِ محض
همین را عشق است
همین سیالی ِ روح
همین بی خانه گی ِ مرد ِ افغان ِ کوره ی ِ آجر
که هیچ ربطی ندارد به شعر
که شعر را نمی خواند
که زبان ِ مرا نمی داند
همین را عشق است
امروزهای من
امروزهای تو
این "اندوه" دوست داشتنی نیست؟!