به حبابی می نگرم

که جهان است نامش

و در آن درگیرند ، همه اقوامش!

آن حباب خالی،

جلوه اش پوشالیست!

دایرهِ بیهوده ،

در گردشی بی پایان.

بازیگرش انسان است

مرز خودکامه گی اش ناپیدا

دروغ پردازی مغموم ،

گاه اسیر باورهای دیرینه!

گاه سرگرم نو آوری هایش!

با پرگار نادانی

رسم می کند عادتها را

در همه نقش هایش

بازیگریست ماهر

ناشی ترین بازیش

در نقش انسانست

این بی چنگ بی دندان

گرگیست خون آشام

که بر تخت خدائی هم

چنگ می زند آسان...